De compositie van de hemel

Als een schrijver als Harry Mulisch begraven wordt, is het goed de hemel in de gaten te houden. De verschijning van de regenboog boven de Amstel vormde zeker een prachtig moment. Het schip voer van de binnenstad naar de begraafplaats Zorgvlied. Zoiets kan geen toeval zijn.

De verteller van een verhaal zou het achterwege laten. Aangezien het verhaal alle geloofwaardigheid verloor door deze toevalstreffer. Harry Mulisch zou het juist in zijn verhaal hebben gebracht. Het kwam mooi uit en je kunt met een toevalstreffer zo heerlijk de spot drijven.

De wolkenhemel vandaag was helemaal ingericht voor spektakel. Een betere dag kun je niet hebben op je begrafenis. Af en toe een flinke regenbui en daarnaast een wolkenhemel die elk moment weer een nieuwe compositie schreef.

Ergens op het moment dat de hemelse regisseur een regenboog toonde, was ik aan het hardlopen. Ver weg, ergens ter hoogte van Zorgvlied zag ik daar een enorme wolkenkolom opstijgen. Alsof de hemel wees dat je daar moest zijn. Misschien was het de kolom waar op het essentiële moment de regen uit viel voor de regenboog.

De enorme grijze wolkensliert wees omhoog. Het leek of de hele stad in vuur en vlam stond. Maar de rookwolken gingen niet omhoog, ze bleven statisch hangen ergens ter hoogte van Zorgvlied. Alsof de hemel een laatste groet gaf aan een schrijver die van de hemel hield en haar (her)ontdekte.


Ik hoorde Mulisch wel eens de uitspraak doen dat als je na je dood koos voor begraven worden, dat je dan teruggegeven werd aan de moeder. Als je koos voor crematie, koos je voor de vader. Het vuur stond volgens hem symbool voor de vader. De wolkenkolom leek op een boodschap van de vader. Voor mij verandert er natuurlijk niet veel. Ik heb nog genoeg boeken hem niet gelezen. Het oeuvre is veelzijdig en groot(s) genoeg.