Dat verdomde
plichtsbesef een
boek gaan lezen
omdat het moet
Handen wassen
tanden poetsen
elke dag een
onderbroek schoon
Alles omdat
het moet in een
moeten druipen
dagen voorbij
Ik doe het niet
meer een vuile
onderbroek en
lekker krabben
Gewoon omdat
het niet moet maar
mag een leven
zonder moeten
Ik zie hoe ze
daar gedreven
drijven op hun
gedrevenheid
Met te wilde
handgebaren
gebaren tot
enthousiasme
Op zoek naar een
klik klikken de
tongen in een
hoog blablabla
Interessant-
doenerij dat
inhoudsloos blijft
tot het einde
Je zong me vroeg
wakker deze
ochtend het was
nog steeds donker
Maar je floot het
oude liedje
waarmee je mij
eerder wekte
Ik voelde mijn
hart opgewekt
kloppen verheugd
dat je er bent
Ik voelde het
lichter worden
de nieuwe dag
je oud gefluit
Je glimlacht weer
naar me als ik
tegen je praat
zie ik ogen
Licht schijnen voor
het weer donkert
de duisternis
land verovert
Het duurde zo
lang dit keer al
was het minder
koud dan anders
Nu warm je weer
ik voel stralen
hoop strelen op
mijn koude huid
Een week terug
zweefde de hoop
boven mijn hoofd
in kringetjes
Hoe een uitspraak
de hoop weer laat
vervliegen een
week in duigen
Valt en een week
later weer druk
in de weer op
de puinhopen
Die nog liggen
keert de hoop weer
langzaam terug
neemt wat angst mee
Ik liep ietsje
vooruit voelde
hoe gedachten
mij meenamen
Verdronken in
mijn denken dreef
ik langzaam een
stuk van je af
Ik had het niet
in de gaten
toen ik omkeek
zag ik je niet
Gelijk renden
mijn gedachten
terug en zag
ik je op tijd
Jij bent lief met
wel honderd efs
blazen ze naar
je allemaal
Hartjes drijven
mee en deinen
op het ritme
van mijn liefde
Ik schei uit want
het wordt te zoet
een hemel vol
hartjes is vies
Daarom schenk ik
af en toe een
boze bui voor
het evenwicht
Ik ging vandaag
een eind fietsen
gouden regen
nodigde uit
Dunne slierten
hingen aan de
takken en ze
dreven de lucht
Overal floot
het voorjaar een
lichte noot floot
tussen wolken
Het duurt niet lang
meer alles is
licht genoeg voor
een nieuw geluid
Ik zweef op mijn
attitude
op de richel
van de afgrond
Zo balanceer
ik en slinger
een hoge klok
voor en achter
Een zuchtje wind
is genoeg om
voorover te
vallen maar ik
Vertrouw op mijn
attitude
de zwaartekracht
is maar schijn val
Het kaartenhuis
bijna klaar was
is totaal in
elkaar gestort
Iemand liep er
tegenaan het
ging misschien
per ongeluk
Een ander zegt
dat het het lot
was een kwestie
van domme pech
Nu sta ik voor
een berg kaarten
van voren af
begint het weer
In de verte
vlamt het vuur al
voor vanavond
er warmpjes bij
De andere
kant verovert
langzaam duister
dat ons straks scheidt
Dadelijk als
de kou over
het bolletje
van aarde aait
Tuur ik naar hoe
het kampvuur straks
gelijk dooft in
donker van nacht
De unster slaat
net verkeerd uit
je staat erbij
en kijkt het weg
De hoop vervliegt
ijl blaast de lucht
over je heen
verloren strijd
Dan sta ik weer
buiten en zie
hoe de zon weer
wat langer schijnt
Zonder er iets
voor te vragen
schijnt hij morgen
weer te wezen
Ik lees je stem
voor een verhaal
klinken oude
stemmen weer op
Juichen alle
mensen uit het
vroeger een lied
van verlangen
Er weer even
zijn een voorjaar
knoppen van de
herinnering
Dat jij er weer
staat je verhaal
vervormt zo als
ik het vertel
Uitgeschreven
leg ik je neer
je druppelt te
dikke woorden
Om nog mooi te
kunnen schrijven
volle strepen
vertroebelen
Wat ik zeggen
wil en niet rijmt
meer op iets het
wordt mij teveel
Maar nu je zo
daar ligt vind ik
het stil hoop ik
op een woordje
Je schrijft verder
zonder mij en
leest wat hier staat
misschien wel nooit
Doorwrocht wringt zich
een gedachte
op en kluwt tot
een bundel vast
Het brein zijn de
gedachten die
verringen en
door elkaar gaan
Doorwrocht tot een
schaduw van het
eigenlijke
idee nog is
De rechte lijn
is kort en snel
kronkelen helpt
je nadenken
Tranen tuiten
als je door het
verdriet kijkt dan
vervormt alles
Kleuren mengen
in het nat de
bewegingen
gaan vertragen
Maak niet teveel
lawaai bij het
huilen want het
verdriet liegt hard
Want ook grote
jongens huilen
in een hoekje
dat niemand ziet
Ik fietste op
de deken van
lucht hemelhoog
over de kou
Niemand zag me
de wind was er
snel genoeg voor
ik woei hard door
Zonder trappen
vooruit blies de
wind mij hard langs
de bestemming
Stoppen kon niet
meer de deken
onder mij was
onbereikbaar
Tussen het gras
lig je verstopt
grond zwart van de
vegen aarde
Het water van
de gracht krijgt een
eigen golfslag
door de zwanen
In rijen breed
lopen ze op
water klotsen
een zee golven
Achter hen aan
stevent de boeg
van de heerser
doorbreekt de zee
Ik zocht in mijn
eentje naar een
nestje en kan
het niet vinden
Ik ben alvast
begonnen met
het zoeken van
dunne twijgjes
Het is nog te
koud voor liefde
en wie weet sta
je daar opeens
Daarom verstop
ik het beste
plekje hoog in
kale takken
Een lange lijn
trek ik van jou
naar haar terug
een koord danst daar
Op de lucht zweeft
het en wappert
mee op de maat
van de zwaaiwind
Nog even en
het knapt losjes
een uiltje laat
losjes vallen
Ik kijk om en
zie hoe alles
verschijnt als de
dansers weg zijn
Het ruwe licht
klotst tegen de
steven van de
hoge wolken
Voor de regen
valt schijnt alles
nog even licht
het gordijn dicht
De sluier schort
al het water
voor zich uit nog
even tot nat
Dan barst alles
een vurige
overgave
waait snel voorbij
Ik stond langs de
waterkant en
zag je zwaaien
de handen hoog
Je lijf zwaaide
mee alles boog
en wilde mij
gedag zeggen
Water klotste
tegen de boeg
het leek water
waarop ik dreef
Maar het was de
televisie
waarin je op
beeld spiegelde
De kwinkslag lag
nog in zijn bed
het ene oor
verwisselde
Voor de ander
alleen het licht
verried dat het
al ochtend was
Verder alles
stil de wolken
schommelden op
het ochtendrood
Voor regen was
het te laat want
net op tijd stond
de kwinkslag op
Ik ben je kwijt
waar je zat ligt
een lege plek
zonder iets jou
Ik zoek het licht
misschien is er
dan iets anders
dat ik kan zien
Duister donkert
noest voor zich uit
en omhelst mij
zonder schaamte
Ik worstel los
maar voel dat er
meer is en hoop
je straks te zien
Ik liep over
het spoor in de
richting van de
goederentrein
Eenzaam wachtten
de wagons daar
om te worden
meegenomen
De wind trok aan
de trein maar hij
bleef roerloos staan
op de vlakte
Ver weg rookte
een schoorsteen de
wind trok de wolk
zonder stoppen
Je zegt dat je
er bent maar waar
ik ook kijk ik
zie je nergens
Je stem blijft stil
verscholen de
digitale
spelonk zwijgt hol
Zei je maar iets
een geluid dat
het zo goed is
bang zijn hoeft niet
Maar de onrust
in mijn hart ik
kan er met mijn
verstand niet bij
Ik stamel een
gedicht uit maar
weet niet eens wat
poëzie is
Ik verlang mij
achter een reeks
metaforen
zonder duiding
Onverschilling
dringt de liefde
zich aan mij op
weerbarstig vers
Brandt het vuur los
vol begeerte
aanraken en
vertederen
Voor het raam staat
een theepot op
de plaats waar een
grote plant stond
De erker wijst
nog altijd naar
voren uit de
herinnering
Beneden een
winkel waar de
fietsen boven
elkaar hangen
Nu sta ik stil
hou het verkeer
op en wacht tot
het licht groen geeft
