De engel van Utrecht

De engel van Utrecht

Gastblog van Irma Pijpers-Hoogendoorn

Sinds iemand in mijn omgeving begonnen is met een wolkenblog, kijk ik ook zo nu en dan wat bewuster naar de hemel. Waarom hij naar de hemel kijkt, is me nog steeds niet duidelijk, hoewel natuurlijk de Nederlandse wolkenluchten beroemd zijn, met name door de schilderijen van Ruijsdael. Maar die zie je niet zo vaak boven Nederland.

Een aantal weken geleden vertrouwde de vriend ons virtueel toe dat hij misschien wel zocht naar engelen. Onlangs was een danseres uit zijn midden verdwenen en hij hoopt dat ze nu door de hemel danst. En misschien doet ze dat ook, zij aan zij met mijn moeder.

De engel gefotografeerd door vieze treinruit

Toen ik afgelopen vrijdag in de trein zat en naar buiten keek, viel de lucht me direct op. Ik heb een engel gezien. Ze danste niet, maar hing bewegingsloos boven Utrecht, klaar om neer te dalen op de schouder van degene die haar het hardst nodig zou hebben. Het leek alsof ze in de lucht hing om te kijken wie het zou worden.

Ik aarzelde geen seconde, greep mijn mobiele telefoon en maakte door de smerige ruit heen een foto van de engel. De trein raasde verder, de stad kwam in zicht. Maar de engel bleef bewegingloos hangen boven de stad die steeds meer in beeld kwam: eerst de nieuwbouwwijken, later de kerktorens van de binnenstad.

De engel van Utrecht

Toen ik uitstapte, was de engel weg. Was ze neergedaald? En op wie? Niemand die het weet. Misschien wel op mij. Want toen ik weer naar van mijn werk naar huis fietste, werd ik aangereden door een scooter. Mijn vouwfiets ving de klap op, ik had - behalve een zere enkel - niets. Geluk? Of toch die engel die die morgen mij had uitgekozen om op neer te dalen?