Op straat lag een
gedicht dat om
zijn einde vroeg
toe smeekte het
Draai mijn nek om
zonder respijt
een pardon komt
zo flauw over
Ik bukte naar
het gedicht om
te pakken maar
het giechelde
Niet doen niet doen
je kietelt mij
lachte het ik
liet het vallen
Zo eindigde
het gedicht in
een natte plas
loste inkt op
Letters dreven
in wolkjes weg
meegenomen
door het water
Published with Blogger-droid v2.0.9
Geen opmerkingen:
Een reactie posten