ik het even te pakken had: de echte zonsopkomst.
Zeker wat later kon ik het helemaal volgen, maar vanuit een rijdende
trein in de ochtendschemering is het zo lastig fotograferen. Daar was
het allemaal nog net iets te donker voor. Daarom schrijf ik over de
sterren en de lichten van vliegtuigen die aan een zachte landing
werken. De herrie en het wiebelen van het stoptreintje waarin ik zit.
En ook de stilte van de medereizigers. Zo verscholen achter die
stinkende krantjes. Het mooiste schouwspel missen ze. Ik voel mij even
de toeschouwer die in zijn eentje naar de generale repetitie kijkt en
beseft dat deze beter is dan de premiere ooit kan worden.
Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten